De kunst van het ongelukkig zijn – Dirk de Wachter

De kunst van het ongelukkig zijn, van de Belgische psychiater Dirk de Wachter, stond al een tijdje op mijn verlanglijstje. Ik zag de Wachter eind 2019, net voor de coronaperiode begon, tijdens een lezing in Amsterdam. Een nuchtere man die mij als persoon, maar ook de samenleving een spiegel voor houdt. Al dat streven naar geluk, perfectie en een social media waardig leven, helpt dat eigenlijk wel om geluk te ervaren? Hij zet twee feiten naast elkaar: de welvaart in ons land (of in het westen in het algemeen) is groot, en toch voelen veel mensen zich ongelukkig of eenzaam, en worstelen steeds meer mensen met psychische problemen. Hoe kan dat?

De kunst van het ongelukkig zijn

Dirk de Wachter

In ‘De kunst van het ongelukkig’ zijn, bespreekt de Wachter verschillende aspecten van geluk in combinatie met de tijd waarin we leven. Hij haalt zijn ervaringen uit zijn praktijk als psychiater, maar ook filosofen, antropologen en voorbeeld uit de media komen aan de orde. Hij heeft meerdere boeken geschreven en is ook als spreker vaak te vinden op bijeenkomsten of op tv.

Waarom is dit boek belangrijk?

Dit boek staat vol met vragen, inzichten en inspiratie die belangrijk zijn om over na te denken, om te laten sudderen. De Wachter noemt verschillende onderzoeken waaruit blijkt dat de welvaart in Nederland en België toeneemt, maar we voelen juist minder welzijn. Volgens hem is het streven naar geluk een obsessie geworden. Waarbij wij denken dat we zelf voor het geluk kunnen zorgen, en dat pech of nare dingen dus ook je eigen ‘schuld’ zijn. En dat leidt natuurlijk niet tot een gelukkig gevoel. Ik herken wel zijn beschrijving van dat we steeds meer willen, qua spullen maar ook qua ervaringen. Een prachtig vreemd voorbeeld hiervan is de file van bergbeklimmers die allemaal de Mount Everest beklimmen. We laten elkaar vooral de mooie kant van het leven zien, hoe tof we het hebben. En daardoor worden de negatieve kanten, verdriet of pech letterlijk en figuurlijk in het donker gezet.

Dirk de Wachter


Volgens de Wachter moeten we juist accepteren dat er ook minder leuke dingen zijn in het leven, omdat dat nu eenmaal bij het leven hoort. Door het leven inclusief de minder leuke kanten te accepteren, voel je juist meer geluk. We hebben de neiging om verdriet weg te drukken, terwijl het er gewoon bij hoort. De Wachter is er van overtuigt dat wanneer we verdriet meer bespreken, dat ons dichter bij elkaar brengt en mensen in die verbinding zich fijner voelen. En dat zorgt voor minder drukte in zijn praktijk. Het is een paradox volgens de Winter: juist het streven naar geluk maakt ongelukkig.

Dirk de Wachter

Een andere insteek maakt gelukkiger

Wat ik mooi en verfrissend vind van de insteek van Dirk de Wachter in ‘De kunst van het ongelukkig zijn’ is dat er allerlei aspecten in staan die niet echt ‘hot’ zijn. Ik lees bijvoorbeeld: nare dingen verdragen, wachten, vervelen. En voor mij persoonlijk een belangrijke: de tijd nemen zonder de weten wanneer het ‘over’ is. Geen quickfix wanneer je rouwt, liefdesverdriet hebt of gewoon een mindere periode. Maar er mee zitten, en doorheen gaan in plaats van er langsheen of onderdoor. De wachter roept op om de tijd te nemen en je kwetsbaar op te stellen door ook de minder kant te laten zien of bespreken. Daardoor ontstaat er meer verbinding, en minder eenzaamheid. Dus meer gelukt.

En hij eindigt met een betoog voor de gelukkige mensen, degene die een mooi en goed leven hebben en zich daardoor misschien soms schuldig voelen. Ten opzichte van mensen die het minder goed hebben in het leven, of bijvoorbeeld over het klimaat. Zijn stelling: wees tevreden en help anderen. Juist het streven naar een leven dat zin heeft en van betekenis is (ook voor anderen), maakt gelukkig. Gelukt gaat dan twee kanten op: voor de ander en voor jezelf.

Dirk de Wachter


Specificaties De kunst van het ongelukkig zijn

Auteur: Dirk de Wachter | Uitgever: Lannoo | Oktober 2019 | 9789401463584 | 105 pagina’s | Meer informatie bij je lokale boekhandel of vind je hier

Footer5






Anouk
Delen is enorm lief

Ik ben Anouk (40) en samen met mijn zoon Mels van 11 jaar lezen we graag wat af. Althans, ik lees alles wat los en vast zit. Papier en e-reader. Mijn zoon leest alles wat niet saai is. Naast schrijven en boeken verslinden, wandel ik ook graag. En soms met iets meer tempo, dan hardloop ik lekker door Zwolle.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Bericht reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.